Η ταινία «Arcadia 1900, Champagne d’ Orient» καταγράφει την ιστορία των αδελφών Παπανικολάου, οι οποίοι κατάφεραν να παράγουν εξαιρετικό αφρώδη οίνο στο χωριό Ρίζες, στην Τεγέα της Αρκαδίας, από το 1885 έως το 1935.
Στις πρώτες σκηνές βλέπουμε τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, ως Σπυρίδωνα Παπανικολάου, αυστηρό πατέρα της φαμίλιας, να διαβάζει στην εφημερίδα την είδηση πως κάποια ελληνικά κρασιά διακρίθηκαν στο εξωτερικό. «Γιατί όχι κι εγώ;» αναρωτήθηκε ο καπάτσος έμπορος εκκλησιαστικών ειδών και εισαγωγέας πολύτιμων λίθων. Ήταν γύρω στα 1885 όταν κατάλαβε πως θα ήταν σωστή κίνηση να εκμεταλλευτεί τους πλούσιους αμπελώνες της Αρκαδίας. Κι έτσι έστειλε τους δύο γιούς του να σπουδάσουν οινολογία.
Ο ένας γιός, ο Βασίλειος Παπανικολάου (Ισίδωρος Σταμούλης), μετά από τις σπουδές στο Monpellier έγινε ο οινολόγος και συγχρόνως η επιστημονική φυσιογνωμία της οικογένειας προσθέτοντας, ήδη από το 1900, καινοτόμες τεχνικές οινοποίησης. Προχώρησε σε δεκάδες επιστημονικές δημοσιεύσεις, σε μια από τις οποίες με τίτλο «Η Αρκαδία υπό Οινολογικήν Έποψιν» έγραψε τη φράση/έμπνευση για τον τίτλο του φιλμ («η Αρκαδία θα μπορούσε να γίνει η Καμπανία της Ανατολής»). Βασιζόταν, σαφώς, στην ομοιότητα της Καμπανίας με το οροπέδιο της Μαντινείας σε ότι αφορά στη σύσταση του εδάφους και το μικροκλίμα.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά! Από το 1885 έως το 1935 η οικογένεια Παπανικολάου παρήγαγε αφρώδη οίνο εκλεκτής ποιότητας από Φιλέρι (Μοσχοφίλερο). Έκαναν εξαγωγές στις μεγαλύτερες διεθνείς αγορές, άνοιξαν καταστήματα στην Αθήνα και ένα wine bar (από το 1901 παρακαλώ!) στην Ομόνοια, δίπλα στο Θέατρο «Νέα Σκηνή» του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, απέσπασαν διεθνείς διακρίσεις στις Παγκόσμιες Εκθέσεις της εποχής.
Όμως μέσα στην οικογένεια μαίνονται συγκρούσεις γενεών και χαρακτήρων. Tο επιχειρηματικό δαιμόνιο του δεύτερου γιου, του Νικόλαου Παπανικολάου (Οδυσσέας Σταμούλης) έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω στο τείχος που ύψωσαν πολιτικοί, τράπεζες και ανταγωνιστές, οδηγώντας την οικογένεια και την οινοποιία στην καταστροφή.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κώστας Σπυρόπουλος μας διηγείται «Μια ιστορία για το κρασί και την απληστία. Για χαμένες ευκαιρίες.» Επιλέγοντας ως κινηματογραφική γλώσσα τη μείξη αναπαραστατικών σκηνών με τα στιγμιότυπα από τα αρχεία, χαρακτηρίζει το φιλμ ως δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για μα άγνωστη, αλλά σημαντική ελληνική οινική ιστορία.