Σούπες στην Ελλάδα

Η ελληνική γαστρονομία φημίζεται ιδιαίτερα για τις σούπες της και πολλές από αυτές φιγουράρουν σε διεθνή βιβλία μαγειρικής. Δεν είναι τυχαίο που μία σούπα, η φασολάδα, θεωρείται το εθνικό μας φαγητό, ούτε ότι τα γιουβαρλάκια είναι από τα αγαπημένα πιάτα των παιδιών, αλλά ούτε ότι το βράδυ της Ανάστασης όλη η Ελλάδα παραδίδεται στις γευστικές αρετές της μαγειρίτσας. Η σούπα είναι μία από τις αδυναμίες των Ελλήνων, κάτι που αποδεικνύεται από τις αμέτρητες σουπο-συνταγές που συναντάει κανείς σε κάθε γωνιά της χώρας.

Κοτόσουπα: Από τις πιο κλασικές σπιτικές σούπες που φτιάχνεται σε πολλές παραλλαγές. Περιέχει διάφορα λαχανικά και, ανάλογα με τα γούστα αυτού που μαγειρεύει, ρύζι, κριθαράκι ή πατάτες, ενώ σχεδόν πάντα ολοκληρώνεται με προσθήκη αυγολέμονου.

Γιουβαρλάκια: Από τις αγαπημένες συνταγές των Ελληνόπουλων. Συνοδεύεται από αυγολέμονο που δημιουργεί μια πλούσια και γευστική σούπα στην οποία κολυμπούν τα στρογγυλά κιμαδομπαλάκια.

Σούπα αυγολέμονο: Το αυγολέμονο προστίθεται σε διάφορες σούπες, όπως τα γιουβαρλάκια και η κοτόσουπα. Ακόμα όμως και μόνο του, σε μια σκέτη σούπα με λίγο κριθαράκι ή ρύζι, δίνει νοστιμιά και θρεπτική αξία. Στη Ζάκυνθο τρώνε αυτή τη σούπα όλο τον χειμώνα, και τη φτιάχνουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ώστε να μοιάζει με παχύρρευστο χυλωμένο ριζότο.

Μαγειρίτσα: Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, το Μεγάλο Σάββατο, μετά την Ανάσταση, σερβίρουμε μαγειρίτσα, που φτιάχνεται με συκωτάκια αρνιού και αποτελεί το πρώτο πιάτο με κρέας μετά από πολλές μέρες νηστείας. Σύμφωνα με τις παραδόσεις του κάθε τόπου, ο τρόπος μαγειρέματος της σούπας αυτής παρουσιάζει αρκετές διαφορές.

Φασολάδα: Από τα πιο παραδοσιακά, θρεπτικά και οικονομικά φαγητά της ελληνικής κουζίνας, που δικαίως έχει αποκτήσει και το χαρακτηρισμό του εθνικού μας φαγητού. Συνοδεύεται εξαιρετικά από φρέσκο ψωμί, τουρσιά, ελιές, ρέγκα καπνιστή, σαρδέλα παστή, λακέρδα, λουκάνικα χωριάτικα, σουτζούκι πολίτικο και βρασμένα χόρτα ή σαλάτες.

Φακή: Το πιο εύκολο μαγειρευτό όσπριο. Βράζει γρήγορα και δεν θέλει μούλιασμα σε νερό πριν μαγειρευτεί. Είναι ένα θρεπτικό, δυναμωτικό και οικονομικό φαγητό. Πάντα περιέχει δάφνη και σκόρδο. Σερβίρεται με ρύζι και συνοδεύεται με ελιές και φέτα.

Κρεατόσουπα: Το βραστό κρέας με λαχανικά είναι μια πολύ συνηθισμένη χειμωνιάτικη συνταγή που συναντάται σε πολλά ορεινά μέρη της Ελλάδας. Το γευστικό αποτέλεσμα εξαρτάται πάντα από το είδος και την ποιότητα του κρέατος. Συνήθως χρησιμοποιούνται μεγάλα σε ηλικία ζώα, με έντονα γευστικά χαρακτηριστικά. Μια από τις πιο κλασικές κρεατόσουπες που συναντάμε στα ορειβατικά καταφύγια και τις βουνίσιες ταβέρνες είναι η βραστή γίδα.

Πατσάς: Ο πατσάς έχει τους εχθρούς του, έχει και τους φανατικούς οπαδούς του. Αποτελεί μια έμπρακτη εφαρμογή του πνεύματος «οικιακής οικονομίας» που εξέφραζε την εμπειρική σοφία αιώνων. Φτιάχνεται με τα κομμάτια του χοιρινού, όπως το κεφαλάκι και τα πόδια, που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με άλλο τρόπο.

Κακαβιά: Φτιάχνεται με ποικιλία ψαριών και οι διαφορετικές εκδοχές είναι αμέτρητες. Πολλά καλά εστιατόρια τη σερβίρουν ως πρώτο πιάτο και στη συνέχεια ακολουθεί το ψάρι και τα λαχανικά που έβρασαν μαζί. Προσωπικά, την καλύτερη ψαρόσουπα την έφαγα σε καΐκι, μαγειρεμένη με μαεστρία από ψαρά. Όλοι γνωρίζουν πως η κακαβιά είναι η σπεσιαλιτέ του ψαρά!

Τραχανάς: Βασικό ζυμαρικό της ελληνικής κουζίνας, θεωρείται ένα από τα αρχαιότερα φαγητά. Γίνεται γλυκός ή ξινός, με σιμιγδάλι ή σπασμένο σιτάρι, σκέτος με βούτυρο, με γάλα ή με ντομάτα και σερβίρεται ζεστός με τυρί, ψωμί και φρσκοτριμμένο πιπέρι.

Μπουρανί: Δυναμωτική και θεραπευτική σούπα που φτιάχνεται με τσουκνίδα και σπανάκι. Μοιάζει περισσότερο με χυλό και λιγότερο με σούπα, ενώ αν γίνει πολύ πηχτή μπορεί να φαγωθεί και με πιρούνι.

Βαρβάρα: Είναι μια σούπα με σιτάρι, αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς που φτιάχνεται στη βόρεια Ελλάδα και κυρίως στη Δράμα, την παραμονή της Αγίας Βαρβάρας που γιορτάζεται στις 4 Δεκεμβρίου.

Φιδές: Μια παρεξηγημένη σούπα, μιας κι έχει χαρακτηριστεί η σούπα των αρρώστων. Πρόκειται όμως για καλή λύση για ένα πολύ γρήγορο χειμωνιάτικο δείπνο που μπορεί να μας χορτάσει και να μας ζεστάνει με ελάχιστο κόπο και κόστος.