Ο χαλκός είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά σκευάσματα με μυκητοκτόνο και βακτηριοκτόνο δράση που μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλές βιολογικές καλλιέργειες. Και η χρήση του στην αμπελοκαλλιέργεια δεν είναι πρόσφατη. Χρονολογείται από το 1885, όταν ο Alexis Millardet, της Ακαδημίας Επιστημών του Bordeaux, ανακάλυψε την αποτελεσματικότητα ενός μείγματος θειικού χαλκού και ασβέστη, της περίφημης ‘bouillie bordelaise', στην καταπολέμηση του ωιδίου στα αμπέλια. Έκτοτε, τα προϊόντα με βάση το χαλκό παραμένουν πυλώνας της στρατηγικής κατά του καταστροφικού μύκητα. Είναι απαραίτητα στη βιολογική γεωργία, αλλά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως και στη συμβατική γεωργία, λόγω της αποτελεσματικότητάς τους στην προστασία των αμπελώνων από αυτόν τον παθογόνο μύκητα.
Ωστόσο, η συγκέντρωση χαλκού στο έδαφος προκαλεί δυσμενείς συνθήκες για τους ωφέλιμους οργανισμούς. Λόγω της υψηλής διαλυτότητάς του στο νερό, η Ευρωπαϊκή Ένωση περιόρισε τη χρήση των χαλκούχων σκευασμάτων σε ποσότητα εφαρμογής ίση με 2,8 kg ανά στρέμμα για χρονικό διάστημα επτά χρόνων, ενώ υπάρχει το ενδεχόμενο να μειωθεί περισσότερο η εφαρμοζόμενη ποσότητα.
Η μείωση της χρήσης χαλκού βοηθά στην προστασία των ωφέλιμων οργανισμών και στην ενίσχυση της βιοποικιλότητας.
