Ως γνωστόν, το οξυγόνο θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εχθρούς του κρασιού. Παρόλα αυτά χρησιμοποιείται, ελεγχόμενα βεβαίως, σε διάφορα στάδια της οινοποίησης.
Μια τεχνική ελεγχόμενης χρήσης οξυγόνου που έχει κερδίσει πολλούς οπαδούς είναι η μικροοξυγόνωση.
Η λογικής της μικροοξυγόνωσης είναι αντίστοιχη με την εισχώρηση του οξυγόνου από τους πόρους του ξύλου κατά την ωρίμαση των κρασιών σε βαρέλι. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μέθοδο εμπλουτισμού του ερυθρού κρασιού με μικρές και απόλυτα ελεγχόμενες ποσότητες οξυγόνου, η οποία έχει σκοπό, εκτός των άλλων:
o την υποστήριξη της χρωματικής του σταθερότητας
o τη βελτίωση του αρωματικού και γευστικού του χαρακτήρα, μειώνοντας ορισμένες ανεπιθύμητες οσμές, όπως για παράδειγμα τα χορτώδη αρώματα που προέρχονται από την ελλιπή ωρίμανση των σταφυλιών ή τα αναγωγικά αρώματα που προέρχονται από τις θειώδεις ενώσεις
o την αλλαγή της φιανολικής του σύστασης, μαλακώνοντας τη γεύση του.
