Ο ΡΟΔΙΤΗΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
Έκταση αμπελώνων: 3.411,5 ha (13,1% συνολικής) ║ Αχαΐα: 1.600 ha
Π.Ο.Π.: Πάτρα {1972}, Αγχίαλος (με Ροδίτη) {1982}, Πλαγιές Μελίτωνα (με Αθήρι, Ασύρτικο) {1982}
Τα κρασιά του Ροδίτη: Κομψά, φρουτώδη λευκά ║ Ρετσίνα, Ονομασία Κατά Παράδοση
Δυνατότητα ωρίμανσης: 3 – 4 χρόνια
Συνώνυμα: Ροϊδίτης, Ροδομούσι, Τουρκοπούλα, Κουτσανιστή
Ο Ροδίτης είναι μια από τις πιο διαδεδομένες ελληνικές ποικιλίες, που -όπως και το επίσης πολυφυτεμένο Σαββατιανό- χρησιμοποιείται ευρέως και για την παραγωγή της ρετσίνας.
Ανθεκτικός σε ασθένειες και την ξηρασία, καλλιεργείται από πολύ παλιά σε ολόκληρη την ηπειρωτική χώρα, με τους μεγαλύτερους αμπελώνες του να βρίσκονται στην Αχαΐα, την Εύβοια, τη Βοιωτία, την Αττική, τη Θεσσαλία, την ανατολική και την Κεντρική Μακεδονία.
Ροδίτης & κλώνοι
Είναι ποικιλία που εμφανίζει έντονη παραλλακτικότητα, παρουσιάζοντας διαφορές τόσο στα μορφολογικά χαρακτηριστικά της (σχήμα και μέγεθος σταφυλιού, απόχρωση φλοιού), όσο και στα τεχνολογικά (περιεκτικότητα σε σάκχαρα και οξύτητα κατά την ωρίμανση). Καλλιεργούνται 8 κλώνοι της, κάποιοι από τους οποίους είναι πολύ παραγωγικοί.
Κατά βάση θεωρείται ερυθρωπή, δηλαδή το χρώμα της φλούδας των ρωγών της είναι ερυθρωπό, με πιο περιζήτητο κλώνο τον Ροδίτη Αλεπού, λιγότερο παραγωγικό και με μικρότερες ρώγες. Υπάρχουν, ωστόσο, και κλώνοι της με ανοιχτό πράσινο χρώμα.
Τα στυλ του Ροδίτη
Ο Ροδίτης, όταν καλλιεργείται σε ορεινά αμπελοτόπια (υψόμετρο από 300 έως και 1.100 μ) με σωστό έλεγχο της παραγωγής, προσεκτική οινοποίηση και μικρό διάστημα παραμονής με τις λάσπες, μας δίνει κρασιά με φινέτσα σώματος και φρεσκάδα αρωμάτων. Με καθαρά, λεμονάτα –και ανάλογα με την περιοχή, ορυκτώδη– αρώματα, ελαφρύ προς μέτριο σώμα και δροσιστική οξύτητα.
Όταν προέρχεται από παλιά αμπέλια, ηλικίας πάνω από 35 χρόνια, η έκφραση είναι ορυκτώδης με μεγάλη καθαρότητα του φρούτου και επιδέχονται παλαίωση.
Αντίθετα οι μεγαλύετρες αποδόσεις, που συνήθως βρίσκουμε στα πεδινά, καταλήγουν σε κρασιά από ελαφρά και φρουτώδη έως υδαρή και πλαδαρά χωρίς χαρακτήρα.
Ροδίτης @Ορεινή Αιγιάλεια
Στις πλαγιές της Αιγιαλείας βρίσκονται τα πιο εντυπωσιακά αμπελοτόπια της Αχαΐας. Η ζώνη, της οποίας οι αρετές αναφέρονται από τον Παυσανία ακόμη, στα Αχαϊκά του, είναι ένας χαρισματικός και πολυσχιδής αμπελότοπος. Οι αμπελώνες, από τους ωραιότερους ομολογουμένως της Ελλάδας, εκτείνονται σε ήπιες βορινές πλαγιές και δέχονται τους δροσερούς θαλασσινούς ανέμους του Κορινθιακού κόλπου, που προστατεύουν τα φυτά από τις καλοκαιρινές ζέστες. Βρίσκονται σε υψόμετρο 500 έως και 1000 μ., σε εδάφη προσχωσιγενή με καλή κλίση και στράγγιση.
Περίπου 950 ha, δηλαδή το 90% των αμπελιών της ορεινής Αιγιαλείας είναι φυτεμένα με Ροδίτη.
